Być może wiemy o dziwacznej kosmicznej eksplozji znacznie mniej, niż nam się wydawało.
Nazywa się je luminescencyjnymi szybkimi niebieskimi transjentami optycznymi lub LFBOT i jednym Finch (AT2023fhn) obserwowane w przestrzeni międzygwiazdowej w znacznych odległościach od najbliższej galaktyki.
Stanowi to problem, ponieważ astronomowie uważali, że LFBOT mogą być rodzajem masywnej supernowej – czymś, co faktycznie wydarzyło się w granicach galaktyki.
„Im więcej dowiadujemy się o LFPODach, tym bardziej nas zaskakują”. Astronom Ashley Grimes twierdzi Europejska Agencja Kosmiczna i Uniwersytet Radbot w Holandii.
„Pokazaliśmy teraz, że LFPODy mogą pojawiać się daleko od najbliższej galaktyki, a lokalizacja Fincha nie jest taka, jakiej byśmy się spodziewali w przypadku supernowej”.
Pierwszy LFBOT odkryto w 2018 roku, a od tego czasu odkryliśmy całkiem sporo. Z każdym nowym odkryciem LFBOT w dalszym ciągu stanowią zagadkę dla naukowców. Te eksplozje kosmiczne są bardzo jasne – co najmniej 10 razy jaśniejsze niż zwykła supernowa – i bardzo krótkie.
Normalne supernowe osiągają szczyt i zanikają w ciągu tygodni lub miesięcy; LFBOT są jak lampy błyskowe aparatu w kosmosie. I są bardzo gorące; To właśnie nadaje im niebieski kolor.
Naukowcy sądzili, że zdarzenia te mogą być spowodowane niezwykłym rodzajem supernowej zapadnięcia się jądra, podczas której jądro umierającej gwiazdy zapada się bezpośrednio w gwiazdę neutronową lub czarną dziurę. Wymaga to dużej gwiazdy progenitorowej, Co najmniej osiem razy większa od masy Słońca.
Inną możliwością jest to, że błyski mogą być spowodowane połknięciem przez czarną dziurę innego ultragęstego obiektu. Biały karzeł.
Wielkie gwiazdy nie żyją długo Sekwencja główna Zyje. Jego Mniej niż 100 milionów lat Gwiazda ma masę osiem razy większą od Słońca. Urodzili się w regionach gęstego gazu i pyłu, a mianowicie w galaktykach. Jest tutaj Niewiele w przestrzeni międzygalaktycznej.
Chociaż niektóre gwiazdy są wyrzucane z orbity ze względu na trajektorię i prędkość galaktyk macierzystych, nie oczekuje się, że przodkowie masywnych gwiazd neutronowych i czarnych dziur dotrą tak daleko przed swoją końcową supernową.
W rzeczywistości wszystkie poprzednie LFBOTy odkryto w ramionach spiralnych galaktyk, w których zachodzi proces powstawania gwiazd – czyli w miejscach, w których można by się spodziewać supernowej.
To prowadzi nas do problemu Fincha. Został wykryty przez obiekt Zwicky Transient Facility 10 kwietnia 2023 r. Jego temperatura została zmierzona na 20 000 stopni Celsjusza (około 36 000 Fahrenheita). Hubble został wezwany, aby dowiedzieć się, skąd pochodzi. Tutaj wszystko zaczęło działać nieco wolniej.
Eksplozja miała miejsce w odległości około 2,86 miliarda lat świetlnych, ale w przestrzeni międzygalaktycznej, około 50 000 lat świetlnych od najbliższej galaktyki spiralnej i 15 000 lat świetlnych od najbliższej karłowatej galaktyki satelitarnej tej galaktyki spiralnej. Stanowi to poważne wyzwanie dla hipotezy supernowej.
Ale hipoteza o czarnej dziurze jest nadal aktualna. Naukowcy twierdzą, że jest możliwe, że w przestrzeni międzygalaktycznej czai się stara, izolowana kula gwiazd, zwana gromadą kulistą.
Uważa się, że gromady kuliste są splątane z czarnymi dziurami, rzadkim typem masy pośredniej. Jeśli istnieje tam gromada kulista, zbyt słaba, aby ją dostrzec, być może na ślepo połknęliśmy jedną z tych czarnych dziur.
Inną możliwością jest to, że eksplozja była spowodowana zderzeniem dwóch gwiazd neutronowych, z których jedna mogła być magnesem, którego intensywne pole magnetyczne mogło wzmocnić powstałą kilonową. Aby określić prawdopodobieństwo tego scenariusza, należy przeprowadzić analizę teoretyczną.
„Odkrycie rodzi więcej pytań niż odpowiedzi”. Zbrodnie mówią. „Potrzebujemy więcej pracy, aby określić, które z wielu możliwych wyjaśnień jest prawidłowe”.
Jedno jest jednak pewne. Im częściej odkrywamy te rzeczy, tym są one dziwniejsze.
Badania zostały zaakceptowane Miesięczne zawiadomienia o listach Królewskiego Towarzystwa Astronomicznegoi dostępne arXiv.
